مهدي قادری/ در روزهای گذشته شاهد بحثی در حوزه سینمای کشور بودیم که در این ماه ها به سریالی تکراری و مسئله ای نابه هنجار در حوزه فرهنگ ما بدل شده است.

گویا فرهنگ اردوکشی و تقابل جناحی از محافل سیاسی به حوزه فرهنگ سرایت کرده که این موضوع با توجه به ارزش های جامعه اسلامی امری است که باید سریعا به آن رسیدگی شود.
این که فراستی در برنامه‌ی هفت حرف حساب می‌زند یا نه، جوابش پیش من نیست.
چیزی که جوابش پیش من است و تعجب مرا بر انگیخته این است که چرا یک باره و در یک هفته دو بار پرویز پرستویی و یک بار حمید فرخ‌نژاد و
پولاد کیمیایی یک بار هم ابراهیم نبوی به فراستی به روش های گوناگون یورش برده‌اند و شیوه‌ی یورش‌ها همه شبیه هم است.
گویا دوباره مؤلفه احساس در جامعه بر منطق حاکم شده و طیفی تحت تاثیر نظر برخی دیگر که با استفاده از تریبون و صدای بلند که منطقی یک سویه و خودخواهانه دارد هم صدا شده و حق آزادی را از بیان کارشناسی با سابقه گرفته اند.
اکنون اقبال عمومی به فراستی کم شده و حالا ریخته‌اند بر سر جنازه‌ی هنوز جان نداده‌اش.
برای یک بار هم شده بیایید واقعیت را همان گونه که هست ببینید!!! (فارق از این که نظر شخصی نگارنده متن به هیچ عنوان به دیدگاه فراستی نزدیک نیست و چه بسا با آن زاویه دارم) لیکن نوع برخورد نخبگان جامعه با فردی که نظر شخصی(کارشناسی) خود را بیان میکند, هر چند که این نظر باب میل نباشد نقطه نقد بنده است.
برای مثال انتظاری که از پرویز پرستویی با سال ها سبقه فعالیت فرهنگی میرود یورش گری بی محابا به جای نقد نیست!!!
جلوی دوربین عصبی میخندد و در عین حال هنوز هم از این که فراستی یک بار با جری لوییس مقایسه‌اش کرده ذوق‌زده می‌شود.
جری لوییس؟ واقعا؟ پرویز؟
ماجرا برای من خیلی ساده و مضحک است. جامعه‌ی ایرانی جامعه‌ای است درگیر با تعارف که گاه از این سوی بام سقوط کرده و گاه تلاشی مضاعف برای سقوط از آن سوی بام دارد, مردم به هم لبخند می‌زنند با هم مؤدب حرف می‌زنند ولی در عین حال به هم نیش و کنایه زده و با هم صریح نیستند…

هرگز صریح نیستند…

نکته ای که در ساختار شخصیتی مسعود فراستی برای من قابل دفاع است(با تاکید بر عدم هم سویی در نظرات ایشان) این است که
مسعود فراستی به این آیین فاسد تعارف پایبند نبوده و صراحت کلام از بارزترین خصوصیات فردی وی میباشد من فراستی را تقدیس یا تطهیر نمی‌کنم ولی پایندی او به صراحت لحجه برای من ستودنی است.
ای بسا شک ندارم در حال حاضرتنها جرمش در برابر هجمه موجود همین حسن خلق و صراحتش در بیان آزادانه دیدگاهش است.
فراستی بی تفاوت به موج های منفی و هجمه های ایجاد شده حرف خود را زده هر چند که این صراحت برای او توام با هزینه باشد و متاسفانه این مردم نازک‌تر از آن اند که تحمل صراحت داشته باشند. از منظر این مردم اگر صریح باشی خشن، بیمار و بی‌ادب و بی‌اخلاقی…